Daar gaan we

Vlak nadat we de babygordel hadden gekregen voor Lyz (deze gordel bevestig je aan je eigen gordel) kwam er beweging in het vliegtuig. Het vliegtuig was nog een tijdje aan het taxiën, maar toen was met een kleine 50 minuten vertraging eindelijk het moment daar: “Daar gaan we Thyz.” 
Hoe meer vaart het vliegtuig maakte, hoe schuiner Thyz ging zitten. Je zag hem genieten en het spannend vinden tegelijk. Het vliegtuig had al eventjes geen vaste grond meer onder de wielen toen we tegen Thyz zeiden dat hij wel gewoon in de stoel kon gaan zitten, net zoals papa en mama. Dit deed hij en je zag de spanning van hem afglijden. 
Op dat moment begon Lyz wat te jammeren en onrustig te worden. Tot die tijd had ze op haar lolly zitten sabbelen, om haar heen gekeken en af en toe wat gedronken. Haar lolly was niet meer zo interessant en haar beker met drinken wilde ze al helemaal niet. En dit terwijl drinken juist zou helpen tegen zere oortjes. Want daar leek het op, dat ze last kreeg van de druk op haar oortjes. 
We moesten haar aan het drinken krijgen, maar ze sloeg de beker telkens weer weg. Over op haar oude vertrouwde fles, die we voor vertrek hadden laten vullen met water. Het begon een beetje lastig, want ze bleef beweeglijk, maar op een gegeven moment had ze de smaak te pakken en dronk ze de hele fles leeg. Dikke volle luier in 3, 2, 1… maar dat maakt niet uit, de druk op haar oortjes was weg.

Toen het vliegtuig klaar was met klimmen hebben we de BedBox vastgemaakt aan de stoel, wat erg simpel ging. Door de BedBox wordt de stoel verlengd en creëer je een bedje. Maar het is ook ideaal voor wat extra speelruimte voor de kids. 
De stoel was voor Thyz gereserveerd, maar vooral Lyz heeft hem veel gebruikt. Lyz heeft veel geslapen tijdens de vlucht, waar Thyz meer wakker was. Soms lag Lyz ‘verkeerd om’, want het ene moment lag ze nog lekker te spelen en het andere moment sliep ze. Wij besloten haar goed om te leggen (met de voeten naar de stoel voor haar) wanneer de melding riemen vast verscheen.

Hoe wij de overige uren gevuld hebben? We liepen met de kids door het vliegtuig, keken filmpjes en deden spelletjes via het inflight entertainmentsysteem en de kids speelden veel met hun speelgoed.

Tip! Om de kids, maar vooral Thyz, voor te bereiden op de vlucht keken wij samen naar de animatiefilmpjes van KLM. Deze gaan over de avonturen van Bluey. Bluey is een klein KLM vliegtuig dat meestal met zijn vader en/of moeder op pad is. De filmpjes van Bluey zijn ook te zien via het inflight entertainmentsysteem. Volgens Thyz zaten wij in ‘papa Bluey’ en hij was erg benieuwd of wij onderweg Bluey zelf nog zouden zien.

Tip! We hadden van tevoren kleinigheidjes (speelgoed) voor de kids gekocht en deze ingepakt. Na een paar uur mochten zij weer een cadeautje uitpakken. Vervolgens vermaakten zij zich een hele tijd met dit nieuwe speelgoed.

Ook de eet- en drinkrondes zorgden voor wat afwisseling. Voor Lyz hadden we zelf het eten meegenomen. Voor Thyz hadden we de kindermaaltijden aangevraagd. Deze werden wat eerder gebracht dan onze maaltijd. Erg fijn, want zo konden wij hem nog helpen voordat ons eten voor onze neus stond. De maaltijden zaten in de ‘Bluey meal box’, een leuke kleurrijke verpakking, uiteraard in reisthema, met aan de binnenkant nog weer een spelletje om te spelen. De inhoud was ook dikke prima. Lyz smikkelde mee van Thyz zijn eten en nog had Thyz meer dan genoeg. 
Nadat wij ons eten hadden gekregen, en Lyz daar ook wat van had gesmuld, vroegen wij of het potje van Lyz warm gemaakt kon worden. De zeer vriendelijke stewardess kwam in een mum van tijd terug en toen kon Lyz beginnen aan haar hoofdgerecht.

Al met al hadden wij een prima vlucht en hebben de kids het heel erg goed gedaan. Er waren zelfs momenten dat wij zelf lekker een filmpje konden kijken of de ogen konden sluiten. Ook het dalen ging zonder grote problemen. Lyz had weer even last van haar oortjes, maar zolang ze goed bleef drinken was er niks aan de hand.  
KLM is echt een kindvriendelijke maatschappij. Het personeel is erg vriendelijk, ze denken met je mee en doen er alles aan om het zo comfortabel mogelijk te laten verlopen. 

En toen stonden we rond 12.20u plaatselijke tijd aan de gate en was er wat onduidelijkheid over de buggy. Er werd gezegd dat deze in de slurf neergelegd zou worden, maar misschien zou hij ook wel bij de bagageband te vinden zijn. Maar normaal gesproken kan je de buggy bij de slurf meenemen, dus nu zou dat ook wel zo zijn. We hebben een hele tijd staan wachten, maar geen buggy. Na nogmaals navragen zou de buggy toch bij de bagageband neergelegd worden. We hadden een draagzak in onze handbagage gestopt (Tip!), dus Lyz kon daar in. Thyz moest het nog even op eigen benen volhouden.

En door, richting de douane. Dat ging allemaal een stuk minder snel dan dat wij gewend waren. We hebben ruim een uur moeten wachten tot we aan de beurt waren. 
Voordeel hiervan was dat onze bagage al van de band gehaald was en op ons stond te wachten. Alleen.... de buggy? Die zou bij de bagageband moeten liggen, maar waar we ook keken, geen buggy. Maikel ging op pad en vond hem uiteindelijk bij oversized luggage. Thyz kon eindelijk lekker zitten. 
Op naar het BART station, kaartjes kopen (Thyz & Lyz reisden gratis) en in de metro naar downtown SF, op weg naar ons hotel vlak bij Union Square.

Om klokslag 15.00u checkten we in en konden de kids even gaan slapen. En de volwassenen ook. 
Doordat er meerdere wekkers weggedrukt werden….., sliepen we langer dan gepland. Maar uiteindelijk zijn we, met Thyz in de buggy en Lyz in de draagzak, nog in Chinatown geweest, hebben we een hapje gegeten en een bezoekje gebracht aan Union Square. De kids kregen een fleecevest, in de winkel waar wij vier jaar geleden souvenirs hadden gekocht. Om 23.30u lagen we allemaal op één oor.
De volgende ochtend om 06.00u zaten de kids gezellig samen op ons bed te spelen. Ze zijn dus goed op weg naar het Amerikaanse ritme. Toppers!